Het was 1980 en ik woonde als student in Wittevrouwen, een gezellige Utrechtse volkswijk vol kleine winkeltjes. Midden in de wijk zat een slager die alles had, van biefstuk tot varkenspoot. Er was een warme bakker die zelf bakte, en een groenteboer die zijn middagmaal kookte op een blauw emaille petroleumstel en die de oude spruitjes schilde, zodat ze weer fris leken. Er was een kleine supermarkt, als een dorpswinkel op het Franse platteland, met hondenriemen, glaswerk en bezems tussen de blikjes. Reclamebordjes waren handgeschreven, want computers bestonden nog niet en men leefde op de vierkante meter..
Iedereen zette op maandag een emmer buiten voor de schillenboer , op vrijdag kwam de kaasboer en in de zomer tingelde de ijscoman.
Mijn huisje had een upgrade gehad: het petroleumstel had plaatsgemaakt voor een granieten keukenblok, in een aanbouw die grensde aan een serre vol kieren, zodat het er vroor in de winter. Het draadglas zou een wijze keus blijken. Het huisje zat vol verborgen schatten, zoals een bedstee en een kelder, waar je kwam door de trap dubbel te klappen aan het scharnier.
Hagel
Op een middag in augustus, net terug van het lab, waar we met benzeen en losse asbest werkten, schrok ik op van een luid geraas. Uit een bladstille, pikzwarte lucht begon het te hagelen, en niet zo’n beetje. Hagelstenen als pingpongballen kwamen met donderend geraas omlaag. Het leek wel een bombardement.
Mijn dakraam ging aan scherven en zelfs enkele dakpannen braken onder het geweld. In alle autodaken in de straat zaten putten en deuken. Ik heb nooit meer zoiets meegemaakt. De serre overleefde het geweld.
Ik leerde hoe dat werkt met een verzekering.
‘Waaide het ook, mevrouw?’ vroeg de verzekeringsman.
‘Eh… Ik geloof het niet. Hoezo?’
Ik bleek wel voor storm verzekerd, maar niet voor hagel. Ook niet als de stenen een kilo per stuk wogen. Dus ik kreeg mijn raam niet vergoed.
Behalve als het ook stormde.
O. Oké.
‘Het zou kunnen. Dat het stormde.’ Ja, hij dacht ook al zoiets.
Niet zoetsappig
Hagel. Alles kapot, in tijd van een ogenblik. Onze voorouders, die zo intensief met de Natuur leefden, hadden daar geen zoetsappige ideeën over. Maar kennelijk omhelsden ze alles, want ook Hagalaz, de hagel, de onafwendbare, onbeinvloedbare verwoesting, kreeg een plek in de runen serie.
Runen zijn spiritueel gereedschap. Maar wat moet je nu met een rune van verwoesting en vernietiging? In het Engels, ook een Germaanse taal, heet hagel zelfs hail. Heil. Dat kun je niet afdoen als toeval, want taal gaat ergens over.
Waarom? Het beste wat ik me bij vernietiging kan voorstellen is een wild ontzag voor de grootsheid van de natuur, een kleine herinnering hoe de verhoudingen ook alweer liggen. De natuur: groots en machtig een eeuwig. De mens: een vergankelijk stofje.
Reality check
Een reality check. Heel gezond. Hagalaz beschermt ons tegen onszelf. Want wie is er pas echt hard bezig de aarde te vernietigen? Niet het natuurgeweld, maar de mens in zijn grootheidswaan.
In zo’n context wordt de waarde van Hagalaz zichtbaar.
De kracht van Hagalaz: ingrijpen. Als iets moet eindigen, helpt Hagalaz om een schone snee te maken, in plaats van een rafelige, zwerende wond.
Het geschenk van Hagalaz – als de vernietiging eenmaal een feit is – is een gevoel van opluchting.
Hagalaz slaat toe als het tijd is om ruimte te maken voor nieuwe vormen, of je er nu klaar voor bent of niet. Vooral als de kosmos vindt van wel, en jij vindt van niet. De kosmos wint.
Kwantumsprongen
Kijk, uiteindelijk verandert alles. Soms langzaam, maar vaker met kwantum sprongen. De bewoners van toen zijn overleden of afgestudeerd, weggetrokken naar de Vinex wijken in Houten of Maarssen. Ook alle winkeltjes zijn weg. Een voor een verdwenen, gestaakt, failliet. Kwantumsprongen.
Alleen de huizen staan er nog. Er zijn sindsdien nog talloze dakkapellen gebouwd, en zolders, ja, hele verdiepingen er bovenop. In een hoekje vind je nog altijd verrassingen: geen bedstee, wel een prachtig design ligbad en een regendouche.
De vernietiging brengt altijd verrassingen, nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Die piepkleine huisjes doen nu met gemak een kwart miljoen.
Rampen horen bij het leven. Dat is hoe dingen veranderen. Je kunt er niet omheen.
Hagalaz helpt
Roep Hagalaz als je wordt getroffen door een ramp.
Als je oogst verhagelt.
Als je partner wil scheiden.
Als je een ernstige ziekte of ongeluk krijgt.
Als je je baan verliest.
Als je sportcarrière stuk loopt.
Roep Hagalaz.
Dan krijg je hulp om de schade te beperken. Om nieuwe kansen te zien. Om er snel en schoon doorheen te raken. Om energie te besparen in de moeilijke tijd.
Roep Hagalaz als je voor een moeilijke beslissing staat, als je bang bent om een kolossale vergissing te maken.
Als je een of meer medewerkers moet ontslaan.
Als je niet gelukkig bent in je relatie, en je eigenlijk wel weg zou willen.
Als je je baas niet meer kunt zien en alleen nog maar weg wilt.
Als je huisdier zo ziek is dat je weet dat je afscheid moet nemen.
Als je wilt vertrekken van een plek waar je al heel lang woont.
Het harde, ijzige, afstandelijke gevoel dat Hagalaz geeft, helpt je in dit soort situaties. Dat is beter dan een lang gerekt drama vol twijfel die voortdurend opnieuw oplaait.
Hagalaz als vloek
Traditioneel werd Hagalaz ook wel aangewend om een ander narigheid en vernietiging te brengen.
Als vloek.
Dat is nog even iets anders dan Jera, die je kunt roepen als er gerechtigheid nodig is.
Wie een vloek werpt, waant zich machtig. Het is de waan van kleuters, van de boze verongelijkten, de mopperaars en klagers en wanhopigen, de losers, die zich voor hun geluk afhankelijk maken van de omstandigheden.
De vloek versterkt de overtuiging dat het allemaal buiten jezelf ligt. Dat is de snelste route naar een ellendig leven.
Met een vloek roep je een vreselijk lot uit, misschien over de ander, maar vooral over jezelf. Wie werkelijk machtig is, creëert geluk voor zichzelf en voor de omgeving, en geen narigheid.
Er zijn zoveel manieren om je eigen leven in eigen hand te nemen en geluk te creëeren.
Soms begint dateren, dat je onder ogen ziet hoe kwetsbaar je bent. Het begint met de stilte van het niet-weten.
Pas in die stilte kun je hart weer horen. En je hart? Dat weet altijd de weg.
Hartslag van de Tempel
Wil je je hart beter horen en de diepere kracht in jezelf leren kennen? Wil je de kunst ontwikkelen om mee te surfen op het kosmische getij, op het ritme van de zon en de maan? Meld je dan aan voor de gratis Hartslag van de Tempel.
Meld je hier aan, dan krijg je de traditionele wijsheid gratis in je mailbox.
