Ken je dat, dat je je soms niets uit je handen krijgt? Dat burnout gevoel, dat je alleen maar rondhangt en je totaal onthand voelt. En dan niet een dagje, maar maanden, jaren achter elkaar?
Ik heb dat. Ik krijg heel veel af, maar vaak net niet het goede. Alsof mijn handen dienst weigeren als het erop aan komt. Alsof ik helemaal geen handen heb.
Koning Nuada met de zilveren hand
Het is niets nieuws, gelukkig. Ik ken twee enge verhalen over afgehakte handen.
Eén is de Ierse mythe waarin de grote koning Nuada van de Tuatha de Danaan een veldslag wint, maar een arm verliest. Met één arm kan hij geen koning meer zijn, want een koning moet heel zijn. Met één hand krijgt hij zijn to-do list nooit af. En dat moet, als koning.
Zijn geneesheer, Dian Cecht, die briljante kerel, maakt een zilveren hand voor hem.
En zijn zoon Miach maakte daarna een echte hand voor hem. Maar het succes was zuur. Vader was jaloers, ze kregen dikke ruzie, pa won en doodde zijn zoon.
Uit zijn lichaam groeiden 365 genezende kruiden, één voor iedere dag. Zijn zusje, de godin Airmed, verzamelde alle kruiden, maar vader had nog geen wraak genoeg en gooide alles door elkaar. Expres.
Het resultaat is zoiets als mijn magische kruidentuin.Heel veel genezende planten in grote chaos. Overal boterbloem. En een verlamd, onthand gevoel.
Grimmig verhaal over afgehakte handen
Het andere verhaal heet Het meisje zonder handen en is opgetekend door Grimm.
Het is een grimmig verhaal over een vader die zijn dochter aan de duivel wil uitleveren in ruil voor rijkdom en een moeder die geen poot uitsteekt, en een dochter die huilt en jammert en zich als een watje de handen laat afhakken. Haar zuivere tranen houden de duivel op afstand. Dat is nog iets.
Maar met zo’n vader heb je geen duivel meer nodig.
Enfin, het arme onthande wicht vertrekt.
Echt he, NADAT pa haar handen heeft afgehakt. Daar krijg je toch kromme tenen van.
Ze dwaalt wat rond, eet een peertje, trouwt met een koning, krijgt van hem een cool setje zilveren handen en een kind en moet dan opnieuw vluchten, want long story.
Dan komt ze in een huisje in het woud, waar een witte vrouw voor haar en haar kind zorgt. Langzaam groeien haar handen weer aan. Zelfs haar man, de koning, komt op een goede dag opdagen. Gezinshereniging, iedereen heppie. Jeej!
Aangezien het Ierse verhaal eindigt met een ruziënde familie en een puinhoop in de kruidentuin, heeft het Grimm verhaal mijn voorkeur.
Zo’n huisje in het dichte woud. Daar wil ik wel zijn.
Een huisje in het woud, waar een witte vrouw voor me zorgt, zodat alles vanzelf weer goed komt. Zo iemand als mijn moeder, die altijd mijn puinhopen in orde maakte, mijn wonden verbond, mijn vriendschappen repareerde met gekonfijte woorden en al mijn opstandjes suste.
Ze maakte alles zo braaf en zo saai en zo zoetsappig dat ik steeds nieuwe puinhopen creëerde. We waren een goed team, mijn moeder en ik.
Nu leeft mijn moeder niet meer, maar ik heb toevallig wel zo’n huisje in de tuin staan. Een tempel. En in dit seizoen heeft de tuin veel weg van een woest woud. Dus daar ben ik maar eens gaan zitten, vanmorgen.
In de tempel
Daar zat ik dan, met mijn nutteloze handen en mijn verlamde, verdrietige gevoel.
’Wat nu?’ zei ik.
In het sprookje zijn alle personages gewoon aspecten van je zelf. Dus ik mocht zelf even de rol van Witte Vrouw spelen. Ze was snel klaar met mijn treurnis.
’Hey gekkerd,’ zei ze. ’Je hebt best handen.’
’Huh?’ zei ik.
De Witte Vrouw glimlachte wat vaagjes, dus ik vroeg het aan mijn handen.
Die knikten.
’Wij zijn er gewoon. Altijd geweest. Maar we luisteren niet meer naar die malle opjaag-praatjesmaker in je hoofd. Wij handen hebben je wilde hart ontdekt. En nu luisteren we alleen nog naar haar.
Als jij je wilde hart laat spreken, komen we direct in actie, zonder problemen.En dan kunnen we tien keer meer dan vroeger.’ zeiden mijn handen.
‘Maar als jij de brave, zoete conformistische praatjesmaker in je hoofd aan het woord laat, met haar volgepropte schema, dan zeggen wij Doei.’
Jouw handen, jouw voorwaarden
Ik begreep het. Het is een groot spel en soms zijn de rollen opeens omgedraaid. Als je handen het niet meer doen, spelen zij de rol van rebel. En jij mag zelf de rol van ’de witte moeder-engel die alles weer goed maakt,’ spelen.
Maar wel op jouw manier. Jouw handen, jouw regels. Niet meteen weer voor anderen. Nee, gewoon voor jezelf. Op jouw eigen voorwaarden. De voorwaarden van je wilde hart.
Echt. Dat mag.
Als jij toevallig eens een ’Witte Vrouw’ nodig hebt, in een huisje in het wilde woud, dan ben je welkom voor een Tempelconsult.
Trouwens, ook over die zilveren handen valt nog genoeg te vertellen. Dit is allemaal onze eigen traditionele Europese Wijsheid. Wil je meer weten?
Meld je aan voor de Reis naar de Tempel en ontvang gratis een Magische Luisterreis
Als je je email adres en naam invult, krijg je automatisch en vrijblijvend de gratis lessen in je mailbox. Je hoeft niets. Voel gewoon maar of dit pad bij je past.
En je krijgt direct de ontspannende, vitaliserende Luisterreis cadeau.