Of je ze nu toevoegt in de vorm van kerstboomballen, of als kleine sierappeltjes, appels kunnen niet ontbreken met Midwinter.
Appels, met hun vijfpuntige ster als je ze overdwars doorsnijdt, zijn de vruchten van de wijsheid en de eeuwige jeugd. Appels wijzen de weg naar Avalon, A(p)falon, het appelland. En naar Tir na nÓg, land van het leven.
Avalon, het magische land, resoneert natuurlijk diep door in iedere vezel van de Magische Bongerd. Overal rondom ons groeien de appelbomen, en er zijn zelfs twee stromen water onder ons: een rode, ijzerhoudende laag en een witte, zeer heldere laag.
Rijn
Net als in Glastonbury zitten we hier op heilige grond, de klei die hier is afgezet door de Rijn. Rhena, van Rhea, stromen. Rijn, van Rúna, mysterie. What’s in a name? Tot duizend jaar geleden vormde dit land effectief de rivierbedding van de Rijn, totdat het werd ontgonnen en in gebruik genomen als kloosterland.
Appels brengen alles was met de jeugd te maken heeft: gezondheid en liefde. Er is een schattig toverrijmpje over appelpitten, als je wilt weten waar je je liefste moet zoeken.
Liefdestover met appels
Je knijpt een appelpitje tussen duim en wijsvinger en schiet het weg, terwijl je zegt:
’Pitje spring oost
pitje spring west
pitje spring in mijn zoeteliefs nest.’
Dan vliegt het pitje in de richting van de woning van je beminde.
De appelpit in het haardvuur vertelt – hoe symbolisch – over de trouw van je geliefde. Springt de pit open, dan is hij trouw. Maar blijft hij stil en onaangeroerd liggen… ai. Dan zoekt hij zijn liefdesgeluk buiten de deur.
Appels dus. De vijfster, liefdessymbool bij uitstek, zozeer zelfs dat de woest jaloerse kerk op heilige dagen het eten van appels verbood. Ze verzon de vreselijkste straffen om de mensen maar angst aan te jagen: je zou er zwerende nagels van krijgen en een stervende die een appel at, was verdoemd.
Daar zit iets in: de Appel opent de poort naar het land van Eeuwige Jeugd. En dan heb je als kerk met je vagevuur en je hel duidelijk het nakijken.
Wereldberoemd waren de appels van Iduna, in de Edda.
’Idun’s gouden appels waren in alle negen Werelden bekend. Ze had ze van de dwerg Ivaldi als huwelijksgeschenk gekregen toen ze bij Bragi, de skald, introk, en ze gaven niet alleen eeuwige jeugd, maar fungeerden ook als een soort universeel elixer dat de meeste kwalen genas, van wratten tot pokken, en alle wonden behalve de dodelijkste.’ Uit De lessen van Loki, door Joanne Harris .
Zij vertelt in dit boek over de Noordse goden en de runen.
Waarmee ik maar wil zeggen, eet meer appels en vind meer liefde!