Als ik geluk heb, zijn er rond midwinter nog wat rozenbottels. Ze staan prachtig in de krans.
De rozenbottels zijn de zaden van de wilde roos.
Toen ik hier pas woonde, maakte ik boeketten van alle rozen die ik vinden kon. Dat was nog in de tijd, toen ik dacht dat het zou lukken om alles netjes te houden. Ik knipte alle uitgebloeide bloemen keurig weg.
Rozenbottels had ik nooit.
Maar dit jaar heb ik ze laten hangen, die dooie bloemen. Ik vertel mezelf dat het een experiment is om te zien wat er gebeurt. Maar in werkelijkheid kwam ik er gewoon niet aan toe, dat onderhoud. Er was weinig keurig in de tuin. En in huis ook niet.
Doordat ik de bloemen niet oogstte, groeiden de rozenbottels uit. Eerst viel het niet zo op, maar op een gegeven moment groeiden er dus prachtige dikke sappige zaden die ik kan opeten, die me voeden. Ik kan ze ook planten. Er kunnen nieuwe rozen uit groeien.
Het is allemaal zo logisch. Maar het is tegelijk zo briljant, omdat het voor alles zo werkt. Het is van toepassing op alle andere ‘oogst’. Als je alle bloemen plukt, krijg je nooit zaden. Dan blijf je afhankelijk van anderen, die wel zaaien.
Maar als je niet al je winst opmaakt, ontstaan er vanzelf zaden. Wachten vermenigvuldigt de groeikracht.
Tempelwerk, vooral mediteren, bestaat voor een groot deel uit zaaien. Je brengt je aandacht naar je onderbewuste. En je onderbewuste doet daar iets mee. Wat? Dat weet je maar je nooit.
Die verrassing. Die is juist zo leuk.
Heb jij al een thuistempel, waar je meditatie-inspanningen de rust en tijd krijgen om zaden te vormen? Hoe werk jij daarmee?