Heb jij wel eens zo’n periode, dat echt alles tegen zit?
Voor je het weet beginnen allerlei verdrietige, verontwaardigde, of sombere stemmen jouw mooie innerlijke zachtheid te overschreeuwen.
Wat doe je dan?
Neem Wasilisa. Zij had een afschuwelijk lot, die arme meid.
Haar vader was op reis, haar stiefmoeder en stiefzusjes lieten haar als sloof alle rotklussen opknappen. Zelf staken ze geen poot uit.
Sterker nog, ze pestten Wasilisa en ze pikten al haar mooie spullen in.
Wat een rotleven.
En het ergste: het was uitzichtloos.
Die dingen gebeuren. Ik ervaar het aan den lijve, dat machteloze gevoel tegenover domheid en leugens en blinde overmacht.
Die zusjes van Wasilisa zullen hun redenen wel hebben gehad, om haar zo te kwellen. Waarom? Uit angst? Uit schaamte? Gewoonte? Machtsvertoon? Eerzucht?
Wie zal het zeggen.
Als mensen zichzelf kwijt zijn, gaan ze zich als machines gedragen en luisteren ze nergens meer naar.
Het gebeurt overal.
Onrecht is van alle tijden.
Wat doe je dan? Hoe zorg je dat je zelf niet net zo wordt?
Eén ding is zeker.
Je ziel weet de weg.
Het is die zachte stem van je ziel, die je veilig door de ellende heen loodst.
Maar luisteren valt verdorie niet mee. Want je wordt boos. Je wordt moedeloos. Je wordt wanhopig. Je hoofd gaat rare spelletjes met je spelen, en voor je het weet word je overspoeld door harde, nare of slappe papgedachten.
Wat dan?
Wasilisa had een popje dat haar precies vertelde welke kant ze op moest gaan.
Haar moeder had het voor haar gemaakt. Ze moest het elke avond eten geven, had haar moeder gezegd. En dat deed ze. Het popje knapte het leeuwendeel van het werk voor haar op. Ga maar slapen, zei het popje, morgen zijn de linzen uit de as en is de moestuin gewied.
Had ik ook maar zo’n popje, denk ik wel eens.
Om mijn eigen kracht vast te houden. En mijn wijsheid, zodat ik in mijn frustratie niet wéér als een getergde dolle stier door de porseleinkast dender.
Ik weet een stuk of zeven dingen die in elk geval werken.
- Haal diep adem. Neem wat afstand van je zorgen.
- Maak een plek die je herinnert aan je zachte innerlijk, die ongelooflijk sterke kracht. Een altaar bijvoorbeeld, waar je een lichtje aansteekt als symbool voor jouw goddelijke licht.
- Neem – nee MAAK – elke dag tijd vrij om niks te doen en te luisteren naar je zelf. Naar je lelijke gedachten en woorden. En naar je zachte schoonheid.
- Verontschuldig je als je uit de bocht gevlogen bent, als je iemand tekort hebt gedaan of bent uitgevallen.
- Wees niet bang om dwaas te zijn.
- Maak ankerpunten die je aan specifieke krachtbronnen herinneren. Een uil voor je eigen wijsheid. Een plant of krachtdier of een rune. Maak je eigen popje.
- Houd elkaar vast. Wat het ook kost.
We hebben elkaar nodig om onszelf niet kwijt te raken.
Weer zo’n mooie paradox. De Tempel is er vol mee.
In de winter gaan we naar binnen, in de Wintertempel. ’s Zomers slaan we onze vleugels uit, in de Zomertempel. En doorheen het jaar in mooie jaartraining over kabbala, tarot, sterren.
Juist door elkaar te steunen blijven we steeds de schoonheid zien, in alles en iedereen.
Juist als het tegenzit. Als je ziek bent. Als je pijn hebt of verdriet. Als je wordt tegengewerkt door mensen die hun eigen schoonheid uit het oog verloren zijn.
Om elkaar dan toch vast te houden en te helpen herinneren, hoe mooi je bent. Hoe mooi alles is.
Dat is de kunst